W dzisiejszych czasach zupa cebulowa jest uznawana na całym świecie za kultową część francuskiej kuchni. To danie, które ma swe korzenie w prostocie - karmelizowane cebule, aromatyczny bulion mięsny, odrobina wina i chrupiące grzanki z roztopionym serem - przechodziło przez wiele ewolucji, a obecnie istnieje mnóstwo różnych wersji tego klasycznego przepisu. Niektórzy wybierają czerwone wino, podczas gdy inni preferują białe, niektórzy dodają szlachetny ser gruyère lub comte inni zaś delikatną mozzarellę. Często serwowana z kawałkiem bagietki lub chleba wiejskiego, zupa cebulowa stała się obiektem zainteresowania nawet dla najbardziej wybrednych smakoszy.
Dziś, kiedy podróżujący z całego świata zjeżdżają do francuskich restauracji, zupa cebulowa staje się obowiązkowym punktem na ich kulinarnej mapie. Ale wbrew pozorom, to nie codzienność na stołach Francuzów. Jej początki sięgają daleko wstecz, kiedy to służyła jako eliksir po nocnych, rodzinnych spotkaniach, które zakończyły się zbyt późno i zbyt dobrze. To wtedy, kiedy zmęczeni i trochę oszołomieni członkowie rodziny schodzili się przy stole, by cieszyć się tą sycącą, aromatyczną zupą, która zdawała się niemal magicznie złagodzić skutki uboczne dobrej zabawy.
Istnieją dwie teorie dotyczące pochodzenia francuskiej zupy cebulowej, które nie tylko rzucają światło na jej fascynującą historię, ale także łączą ze sobą dwie wielkie kultury - polską i francuską - poprzez postacie, które w niej występują.
Według jednej z teorii, historia francuskiej zupy cebulowej sięga XVII wieku i związana jest z samym królem Ludwikiem XV. Legendy głoszą, że pewnej nocy, gdy król był bardzo głodny, znalazł się w swojej leśnej rezydencji, pozbawiony dostępu do obfitej kuchni. Znajdując jedynie cebule, masło i szampana w spiżarni, postanowił połączyć te trzy składniki, tworząc w ten sposób zupę cebulową. Było to pierwsze wystąpienie tego wyjątkowego dania, które od tamtej pory miało zyskać sławę na całym dworze królewskim.
Jednak druga teoria wplata wątek polski poprzez postać króla - Stanisława Leszczyńskiego, księcia Lotaryngii i ojca królowej Francji. Według tej historii, Stanisław miał okazję spróbować zupy cebulowej w jednej z winiarni w Szampanii, gdzie spotkał się z francuskim królem. Zachwyciła go nie tylko jej wyjątkowa smakowość, ale także fakt, że była ona sycąca i pożywna. Postanowił on opanować tajniki przygotowania podobnej zupy, którą potem popularyzował na dworze wersalskim, wprowadzając do francuskiej kuchni odrobinę polskiego smaku.
Obie teorie łączą dwie wielkie kultury, pokazując, jak przez wieki przepływ idei kulinarnej przenikał między narodami. Bez względu na to, kto ją wynalazł, jej smak i historia nadal pozostają z nami, zachęcając do odkrywania tajemnic kulinarnego dziedzictwa Francji i Polski.
Zapraszamy do Le Petit Paris na kultową zupę cebulową.
Comments